دکتر محمد نعیم امینی فرد

انسان موفق دارای دو بخش اساسی است: یکی خلاقیت و دیگری نقشی تاریخی که می گذارد.

دکتر محمدنعیم امینی فرد را از دهه ی هشتاد می شناختم. زمانی که هفته ای دو بار از نیکشهر به زاهدان می رفتم و برنامه ی زنده ی تلویزیونی اجرا می کردم. روزی زنگ زدند و گفتند می خواهیم همایش چشم پزشکی ایران را ببریم چابهار و ایشان دبیر اجرایی یا علمی همایش هستند. آن چه درباره ی چابهار دارید بیاورید. با افتخار به مطبش رفتم و کتاب چابهار و دریای پارس را که زاهدان همراهم بود و شب گذشته از ان و دریای مکران در تلویزیون صحبت کرده بودم برایشان بردم.

ظاهری ساده و آرام داشت و کلامی که از عمق جان بر می آمد. جالب بود‌‌‌‌؛ فوق تخصص چشم، عطار و مولانا را می شناخت و ابوسعید و بایزید را دوست می داشت. بینشی معرفتی نسبت به هستی داشت و تاریخ ایران و قوم بلوچ را می دانست.

دهها بیمار منتظر ویزیت بودند. تا پاسی از شب آنها را می دید و بسیاری را رایگان مداوا می کرد. من وظیفه ی کوچکم را انجام دادم و دکتر حدود ده سال بعد در ارتقا مدیریت سیاسی ام و در حوزه ی نمایندگی شان علی رغم داشتن گزینه های متعدد کمکم کرد. با وجودی که می دانست مقصد اصلی ام مجلس است. با این همه عادت سیاسی را شکست و رضایت به فرمانداری ام داد. شکستن عادت های سیاسی سخت می نماید به جز برای آنان که بینشی انسانی داشته باشند. خداوند او را از عرصه ی پزشکی به میدان سیاست آورده بود تا صدای رسای علم و ادب باشد و در این راه سختی های روزگار را بیشتر بچشد.

هر که در این دیر مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند.

همان روزهایی که صبح تا شب بیماران را مداوا و در دانشگاه پزشک تربیت می کرد شیرینی خدمت را چشیده بود. مجلس سبب نشد که از دانش شان بیماران بی بهره باشند. هر دو را در هم امیخته بود چرا که فرزند مادران از هر انگشت شان هنر می بارد. بالاتر از همه هنر جوان مردی را اموخته بود و پروردگار خواست تا جوان مرد شهید شود و برای همیشه زنده بماند. در روز وداعش هزاران نفر امدند و صدها نفر مانند من گریستند.

یادش گرامی و جایش بهشت.

سالها باید که تا از پشت ادم نطفه ای

بوالوفای کرد گردد یا اویس اندر قرن

عمرها باید که تا یک کودکی از روی طبع

عالمی گردد نکو یا شاعری شیرین سخن

محمدانور بجارزهی/دی ماه 1401